W tym celu konieczne jest odpowiednie zagęszczenie warstw. Podłoże nie może też być przemarznięte. Na podłoże nanosi się następnie warstwę nośną, która pełni rolę wyrównującą i służy do równomiernego podziału obciążenia. Wykonuje się ją np. z mieszanki żwirku i piasku o wielkościach ziaren 0/16, 0/32 i 0/45. Pod nawierzchnie z klinkierowej cegły brukowej, w zależności od tego co będzie się po niej poruszać, powinno się nanieść podbudowę o odpowiedniej grubości. Grubość podbudowy zależy od rodzaju podłoża i wynosi od 20 cm (podłoża piaskowe) do 40 cm (podłoża gliniaste). Podbudowę należy zagęścić warstwowo wibratorem powierzchniowym. Niezbędnym warunkiem nienagannego wykonania nawierzchni z klinkierowej cegły brukowej jest bardzo dokładne przygotowanie prac. Chodzi tu o ustalenie wysokości, spadku (pochylenia) i kierunku pochylenia tak, żeby zapewnić prawidłowe odprowadzanie wody. Po określeniu wiązania klinkierowej cegły brukowej domierza się obramowania krawędzi i rozmierza tak, żeby nie trzeba było przycinać cegieł, jeżeli jest to konieczne, mierzy się stopnie różnic za pomocą tyczki mierniczej.  W szczególnych przypadkach, jeśli nie można odprowadzić wody na zewnątrz,  należy wcześniej wykonać odwodnienie całego obszaru i odprowadzić je do kanalizacji deszczowej.

Nasyp

Dla późniejszej nawierzchni górnej trzeba stworzyć równoległy do gotowej powierzchni spadek. W tym celu nanosi się żwir i piasek (np. mieszankę substancji mineralnych, przy zachowaniu uziarnienia  0/16, 0/32, 0/45) oraz wyrównuje go, uwzględniając wymiar zagęszczenia (ok. 2/3 wysokości warstwy nasypanej). Poziom zagęszczenia nasypu, w tym przypadku żwiru i piasku, wynosi około 2/3 wysokości warstwy nasypanej. W przypadku gruboziarnistego materiału sypkiego należy zwrócić uwagę na to, że uziarnienie wraz ze wzrostem nanoszonych warstw maleje, a grubości warstw są w dużej mierze równe. Pozwoli to na uniknięcie różnic w osiadaniu powstałej nawierzchni.

Krawędzie

Trwałe, stabilne obramowanie krawędzi zapewnia doskonałą wytrzymałość nawierzchni z klinkierowej cegły brukowej, szczególnie wtedy, gdy mamy do czynienia z różnicami wysokości w stosunku do otoczenia lub w przypadku przylegania nieutwardzonych powierzchni. W tym celu umieszcza się podbudowę z betonu, pełniącą rolę podpory, która musi być dokładnie wymierzona i związana (twarda). Pozycję obramowania krawędzi ustala się przy uwzględnieniu wymiaru nominalnego klinkierowej cegły brukowej wraz z wymiarem spoiny (minimum 3mm). Aby obliczyć wysokość warstwy obramowania krawędzi, należy uwzględnić odpowiedni dla odprowadzania wody spadek (co najmniej 2,5%). Kierunek odpływu jest zawsze od budynku. Obramowanie krawędzi można ułożyć z bardzo wąską spoiną lub ze spoiną z zaprawy na betonowym podłożu. Sznur należy położyć po stronie klinkierowej cegły brukowej. Spoiny trzeba całkowicie wypełnić zaprawą i zaspoinować gładzią cementową do fug. W przypadku wszystkich powierzchni, oprócz ścieżek w ogrodzie, powinno się umocnić krawędzie, stosując podpory grzbietowe z zaprawy.

Zewnętrzna warstwa nośna

Po ukończeniu obramowania krawędzi nanosi się ostatnią warstwę nośną nawierzchni górnej. Powinna się ona składać z uziarnionej substancji. Wysokość konstrukcji nawierzchni, czyli podłoża i klinkierowej cegły brukowej, wynika z zagęszczonego podłoża. Aby ją obliczyć, należy do grubości klinkierowej cegły brukowej dodać od 3 do 5 cm. Najwyższą warstwę nośną stanowiącą podłoże pod nawierzchnię z klinkierowej cegły brukowej należy położyć na odpowiedniej wysokości i zagęszczać warstwowo tak, by powstała zamknięta powierzchniowo płaszczyzna. Gotowa podbudowa z odpowiednią powierzchnią najwyższej warstwy nośnej pozwala na rozpoczęcie kolejnych etapów prac przy układaniu klinkierowej cegły brukowej.