Duży wpływ na ostateczny wygląd obiektu z ceglaną elewacją ma rodzaj zastosowanego wiązania, czyli sposób ułożenia cegieł w murze. Każde wiązanie wyróżnia się właściwym dla niego rysunkiem spoin, tzw. wątkiem.
Dwie podstawowe grupy wiązań to wiązania wozówkowe, w przypadku których w murze widoczne są jedynie wozówki (boki cegieł z dłuższą podstawą) oraz wiązania główkowe, wykorzystujące także węższe boki cegieł, tzw. główki.
Wiązania wozówkowe
- cieszą się dużą popularnością mimo jednostajnego rysunku lica muru w porównaniu do innych wariantów ułożenia cegieł ze względu na to, że są łatwiejsze i szybsze do wykonania. Wiązania wozówkowe różnią się między sobą sposobem rozmieszczenia cegieł, które mogą być przesunięte o ½ długości (tzw. wiązanie średnie) lub o ¼ długości (tzw. wiązanie dźwigające). Cegły w wiązaniu mogą być zlokalizowane w kolumnie (w pionie) lub np. schodzić ukośnie w dół.
Wiązania główkowe
- mają wiele odmian, ponieważ murowanie cegieł tak, by na zewnątrz była widoczna jej główka, można wykonać na wiele sposobów. Stosunkowo popularne są wiązania dzikie, czyli nieregularne rozmieszczenie główek w płaszczyźnie muru. Na 1 m2 przypada zwykle ok. 5 główek. Inaczej jest w przypadku wiązań flamandzkich czy kowadełkowych. Te, wywiedzione z flamandzkiej architektury, polegają na naprzemiennym układaniu cegieł stroną wozówkową i główkową, dzięki czemu powstaje swoista szachownica. Wiązanie kowadełkowe jest prawie identyczne, ale zamiast jednej wozówki między główkami układane są dwie. Pewne podobieństwo można także zauważyć w wiązaniu holenderskim, gdzie w jednym rzędzie wykorzystuje się naprzemiennie krótszą i dłuższą stronę cegły, natomiast w rzędzie poniżej stosuje się same główki.
Z kolei wiązanie gotyckie, zwane też polskim, opiera się na murowaniu główek w kolumnie, przy czym każda główka jest przesunięta o połowę długości względem cegieł w rzędzie nad i pod nią. Zaletą tego wiązania jest estetyczny rysunek powierzchni licowej, wadą – trudniejsza praca murarza. Jeśli między główkami zamiast jednej wozówki wmuruje się dwie, z wiązania gotyckiego powstanie wiązanie śląskie. To, jaką różnicę w wyglądzie muru może wywołać rodzaj zastosowanego wiązania, dobrze widać na przykładzie wiązania główkowego i blokowego. To pierwsze polega na wymurowaniu całej powierzchni wyłącznie główkami cegieł – elewacja sprawia wtedy wrażenie mozaiki drobnych kwadratów. Zupełnie inaczej prezentuje się płaszczyzna ściany w przypadku wiązania blokowego, które w dużej mierze polega na murowaniu stroną wozówkową – główką pojawia się tylko co ok. 4 cegły. Natomiast wiązania krzyżowe polegają na naprzemiennym ułożeniu główek i wozówek cegieł w taki sposób, że powstaje kształt podobny do krzyża, stąd ich nazwa. Może być to wzór powtórzony na całej wysokości muru, jeden pod drugim, albo np. pojedynczy „krzyż”, rozmieszczony w regularnych odstępach.
Inne propozycje
- wiązanie w murze może być wykonane także w sposób inny niż opisane powyżej. Przykładowo, część cegieł można wymurować klasycznie na płasko, a pozostałe prostopadle do nich – tak, że część cegły wystaje na zewnątrz powierzchni muru, tworząc swoiste „kolce”. Inna możliwość układania klinkieru, tworząca wyjątkowy efekt końcowy, to ustawienie cegieł w pionie (patrz zdjęcia).
